Frits van Eldik maakte foto’s bij de snertrit

Afgelopen weekend organiseerde men de zogenaamde Snertrit en ik wilde even kijken.

Nu ken ik mezelf als het gaat om kijken. Dus trok ik een overall aan, dikke trui en een regenjas.

Het zou wel eens ‘vies’ kunnen worden.

Na de koffie bij het fantastische autobedrijf ging ik naar een plek waarvan ik dacht dat het wel een paar leuke foto’s op zou kunnen leveren. Waarom dacht ik dat?

Ik was ruim op tijd die zondagochtend en dus verkende ik even klein stukje van de route. Ik trof het want dat stukje route dat ik koos was een uitdaging ook voor mij met m’n vierwielaandrijving en besloot dat ik daar mijn geluk ging beproeven met camera.

Ik was er op tijd, twijfelde zelfs of ik wel de juiste keuze had gemaakt. Je gaat dagdromen en staart in de verte. De plaatjes heb je al in je hoofd je hoeft ze alleen nog maar te maken.

Alleen is er dan het probleem. Je wilt het plaatje zo intens mogelijk maken. Het decor speelt een rol en soms was het daar druk met fietser of andere deelnemers die in de slipstream wilden volgen. Chauffeurs die op het laatst afwijken van het aanvankelijk gekozen spoor. Dat geeft niets en is soms logisch maar niet vanuit mijn standpunt. Ineens duikt dan weer de mountainbike op in de achtergrond.

Op het laatste moment snel je positie aanpassen in de hoop een ‘schoon’ plaatje te kunnen maken. En het is dan soms zo jammer als je een auto vol in beeld hebt maar je hoort en ziet deels dat de auto er achter nog veel spectaculairder te water gaat.

De foto’s zoals gemaakt zijn super maar in gedachten zitten plaatjes die intenser zijn. Andere lenzen, iets andere standpunten.

Ik kijk uit naar de Snertrit 2024. Hoewel… Ik kan eerder ook!

Heerlijk om even een uurtje ‘plezier’ te tanken. Op je knieën in een modderpoel is er daar één van! Het was een geweldig uurtje. Hoewel ik denk dat het niet eens meer dan 45 minuten was. Maar plezier voor dagen.

Dank aan alle deelnemers die er zichtbaar en soms ook hoorbaar plezier mee hadden. Waarschijnlijk nog meer dan ik.